IMIGRANCI

Robotnik, imigrant, 29 lat, czas leczenia choroby jest dłuższy niż czas, w którym jest ważne zezwolenie na pracę. Władze żądają wydalenia. Propozycja kontynuacji leczenia ze strony lekarzy.

1. Prawo międzynarodowe

   Jeśli pracownik imigrant pochodzi z jednego z państw sygnatariuszy Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, a przebywa na terytorium innego państwa członkowskiego, "korzysta z prawa do ochrony i udzielenia pomocy na terytorium którejkolwiek z umawiających się stron" (zasada 19) i "nie może być wydalony, z wyjątkiem wypadków, gdy zagraża bezpieczeństwu państwa, narusza porządek publiczny lub normy moralne" [art. 19 (8)]. W tym samym sensie rozstrzygają ten problem art. 4 Konwencji 111/1958 Międzynarodowej Organizacji Pracy; art. 1(1) i (2) dodatkowego VII Protokołu Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz zalecenie nr (86) 5 o ogólnych zasadach udzielania pomocy lekarskiej przyjęte przez Komitet Ministrów Rady Europy 17 lutego 1986 r.).
   Regulacje 1612/68 i 1408/71 ECE stwierdzają, że "pracownik, będący obywatelem jednego z państw członkowskich, korzysta z takiej samej opieki socjalnej, jak pracownicy - obywatele danego kraju", a w szczególności ma prawo do "zasiłku chorobowego wypłacanego podczas przebywania na terytorium innego państwa członkowskiego przez odpowiednie instytucje, właściwe dla jego miejsca pobytu albo zamieszkania, zgodnie z przepisami miejscowego ustawodawstwa".
   Pracownicy imigranci nie będący obywatelami państwa, które podpisało specjalną umowę międzynarodową, ale przebywający legalnie na terytorium danego państwa, nie mogą być wydaleni w opisanym wyżej przypadku, czy to w zgodzie z art. 13 Paktu Cywilnego i art. 1 VII Protokołu dodatkowego Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, czy na mocy reguły "standardowego minimum" ogólnego prawa międzynarodowego.

2. Etyka

   Najwyższe dobro chorego nie dopuszcza żadnych ograniczeń, dotyczących przepisanych lekarstw albo określonych przez lekarza metod terapii (WHO, Dwanaście zasad zabezpieczenia społecznego, 1963).

3. Moralność religijna

a) Katolicka. Sytuacja emigrantów nie może uszczuplić ich praw do ochrony zdrowia [Pius XII, AAS 45 (1953), s. 744 i n.]. Z tego powodu państwa mają moralny obowiązek chronić zdrowie wszystkich mieszkańców niezależnie od ich pozycji w społeczeństwie, ponieważ jest to jeden z warunków powszechnego pokoju i bezpieczeństwa [Pius XII, AAS, 41 (1949)].
b) Protestancka. Ktoś pewnego dnia powiedział: "Człowiek nie jest stworzony dla "przepisów, ale przepisy są stworzone dla człowieka" ("To szabat ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu" - Mk 2,27) i dalej: "Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!" (Mk 4,9).
c) Żydowska. Dopóki trwa życie, lekarz ma zrobić wszystko, aby ratować chorego. Prawo do życia nie może mieć żadnych przeszkód ani ograniczeń zależnych ani od koloru skóry, ani od religii, ani od płci, ani od wieku, ani formalności administracyjnych lub celnych.
d) Muzułmańska. Prawo do ochrony zdrowia jest w islamie prawem fundamentalnym. Sytuacja chorego (emigranta) nie może być przeszkodą dla jego stosowania. Żaden możliwy środek dyskryminacji nie powinien przeszkodzić w realizacji prawa człowieka do ochrony zdrowia. W tym przypadku chodzi o nieudzielenie pomocy człowiekowi znajdującemu się w niebezpieczeństwie utraty życia.
e) Buddyjska. Zdanie podobne do zdania innych religii.